Aleksander Władysław Sokołowski (1932 – 2024) – profesor nauk leśnych, botanik, badacz i znawca przyrody Puszczy Białowieskiej, wieloletni kierownik Instytutu Badawczego Leśnictwa. W kręgu naukowych zainteresowań Aleksandra Sokołowskiego były fitosocjologia, ekologia roślin oraz ochrona przyrody. Opracował projekty i przyrodniczą dokumentację ponad 50 rezerwatów. Zajmował się analizą zagrożeń środowiska leśnego puszcz i prowadził prace badawcze nad wpływem ruchu turystycznego na przyrodę parków narodowych. Profesor Sokołowski opracował definicję lasu naturalnego, która stała się podstawą ochrony przyrody oraz procesu unaturalniania ekosystemów leśnych. Dorobek naukowy Aleksandra Sokołowskiego obejmuje ponad 300 publikacji naukowych i popularnonaukowych, wśród których jest np. opis ścieżki dydaktycznej „Kolejką wąskotorową z Hajnówki do Topiła”(budowana w latach 1996 – 1999). Na trasie zlokalizowanych jest osiem przystanków dydaktycznych, ukazujących charakterystyczne elementy przyrody Puszczy Białowieskiej. Aleksander Sokołowski był też osobą dowcipną i bardzo ciepłą w kontaktach. Opisał swoje spotkanie z Dyrektorem Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Białymstoku, panem Sosnowskim, któremu chciał pokazać stanowisko sosnowego boru chrobotkowego. Ten typ lasu, położony na wydmie niedaleko maleńkiej wsi Starzyna, nie był reprezentowany w parku narodowym. Dyrektor Sosnowski nie podzielał entuzjazmu profesora i wydał opinię "sosna bonitacji trzeciej, i co pan chce tu chronić? Gdyby nie upór Aleksandra Sokołowskiego nie byłoby tam teraz rezerwatu.
Profesor Aleksander Sokołowski dużo uwagi poświęcał popularyzacji wiedzy o przyrodzie północno-wschodniej Polski. Przez 20 lat (1980 -2000) był redaktorem naczelnym kwartalnika naukowego „Parki Narodowe i Rezerwaty Przyrody”.