Beskidy tworzą skały osadowe. Powstawały na dnie oceanu Tetyda od 66 do 34 mln lat temu. Na skutek ruchu płyt tektonicznych ocean się podzielił. Jego część, Paratetyda, zwana też Morzem Sarmackim, była największym słodkowodnym jeziorem w historii Ziemi. Ciepłym i zasobnym w substancje odżywcze. Mieszkało w nim wiele bezkręgowców – małże, ślimaki, kraby, korale i jeżowce oraz ryby (ich skamieniałości odnaleziono w okolicach Jasła). Na dnie zbiornika przez miliony lat odkładały się warstwy mułu, iłu oraz piasku, które utworzyły tzw. magurską jednostkę geologiczną fliszu karpackiego. Beskid Niski jest przykryty ok. dwukilometrową warstwą fliszu.
Wysychająca Paratetyda (ok. 7,7 mln lat temu) zamieniła się w liczne małe zbiorniki o silnym zasoleniu, nienadające się do życia. Ruchy górotwórcze, które doprowadziły do wypiętrzenia łańcucha Karpat, spowodowały wyniesienie m.in. Beskidu Niskiego i masywu Magury Małastowskiej (813 m n.p.m.). Do powstanie doliny potoku Przysłupianka przyczyniły się procesy erozji. Do dziś widoczne są ślady dawnego koryta, które miało ponad 300 m szerokości. W Przysłupiance spotykamy dobrze zachowane skamienieliny z dna morskiego, np. jamki wirowe, zmarszczki prądowe i ślady organizmów: wieloszczetów, bezkręgowców i jeżowców.
Około 800 tys. lat temu zmiany klimatyczne następowały cyklicznie. Zlodowacenia trwały ok. 100 tys. lat, a rozdzielały je trwające 10–15 tys. lat okresy cieplejsze. Ostatnia epoka lodowa zakończyła się około 11 tys. lat temu. Magura była wówczas wyższa i bezleśna. Jej zbocza porastały zarośla wierzby lapońskiej, płożyła się bażyna czarna, miejscami występowała malina moroszka i arcydzięgiel litwor, wszędzie można było spotkać płucnicę islandzką, a na skałach porosty, wśród nich chrobotki reniferowe. W miarę ocieplania się klimatu zaczęły się pojawiać drzewa, głównie buk, jodła, świerk i wierzba. Z czasem dołączył jawor, jesion, dąb, leszczyna i olsza.
Warstwy fliszu karpackiego odsłonięte przez potok Przysłupianka
Osuwisko
Procesy osuwiskowe są charakterystyczne dla gór fliszowych. Osuwiska występują głównie po prawej stronie doliny Przysłupianki i pochodzą z różnych okresów. Część z nich jest porośnięta lasem, a najnowsze są często przewieszone i niebezpieczne.
Próg piaskowcowy
Fałd fliszu, którego górna cześć została kompletnie zerodowana (zniszczona). Woda wykorzystuje płaski układ warstw piaskowca i płynie drogą najmniejszego oporu.
Martwica wapienna
Skała osadowa, która powstaje w wyniku wytrącania węglanu wapnia z wód słodkich, głównie w rejonie źródeł. Jest skałą bardzo lekką, silnie porowatą. Ma jasną barwę, od białej do szarej. Proces wytrącania martwicy zależy od temperatury; powstaje latem, stwarzając specyficzne warunki do wzrostu drzew i grzybów.
Struktura pogrązowa
Warstwa osadowa, charakteryzuje się bąbelkową powierzchnią. Powstała w wyniku grzęźnięcia osadu w niescalonym podłożu skalnym. Ten fragment został znaleziony w bocznym dopływie potoku Przysłupianka.
Sferosyderyty (żelaziaki ilaste)
Skały osadowe zbudowane z syderytu (ruda żelaza) z domieszkami kalcytu, manganu, magnezu i minerałów ilastych.
Skamieniałość śladowa
Nie wiemy, jaki organizm utworzył te skamieniałości. Mogły to być wieloszczety lub inne organizmy, których pokarmem były bakterie.