Grab przywędrował do Polski w holocenie wraz z ludnością pasterską, która karmiła jego gałęziami zwierzęta. Jest drzewem klimatu umiarkowanego - ciężko znosi mroźne zimy i wielkie upały. Dorasta do 25 m wysokości. W sprzyjających warunkach dożywa nawet do 200 lat Występuje w lasach mieszanych (często tworzy drzewostany z dębem) i jest cieniolubny. Najbliżej jest spokrewniony z leszczynami i brzozami. Z wyglądu natomiast - budową pnia, gładką korą oraz kształtem i rozmiarem liści - do złudzenia przypomina buka. Z tego powodu w przeszłości nie rozróżniano tych gatunków. W dolinie Przysłupianki grab jest rzadko spotykanym drzewem.
Liście graba są charakterystycznie uzębione.
Owocem grabu jest niewielki orzeszek (ok. 0,5 cm) przyrośnięty do trójklapowego skrzydełka. Owoce, w postaci luźno zwisających kiści, dojrzewają w październiku. Część z nich opada, a część pozostaje na drzewach przez zimę.
Drewno graba, twarde i ciężkie, jest cenione w stolarstwie, rzeźbiarstwie, a także w produkcji narzędzi i elementów instrumentów muzycznych. W przeszłości służyło do budowy kół młyńskich. Grab charakteryzuje się wysoką kalorycznością i powolnym spalaniem. Używa się go jako drewna opałowego oraz do produkcji węgla drzewnego. W ziołolecznictwie wykorzystuje się liście i korę grabu.
Grab z doliny Przysłupianki otrzymał imię Ostap. Ma niezwykle piękny nieregularny pień, pełen guzowatości, a w obwodzie 205 cm. Patronem tego drzewa jest św. Eustachy, męczennik. Kapliczkę namalowała Kateryna Kuziv.