Wąż Eskulapa to niejadowity wąż o lekko uśmiechniętym, nieco zdziwionym wyrazie pyska i niezwykle giętkim ciele. Fenomenem jest jego długość – może osiągnąć nawet 170 cm!
Jego ciało ma zabarwienie oliwkowo – brązowe, co sprawia że jest wręcz niewidoczny wśród zieleni liści i brązu pni. Porusza się powoli, bezszelestnie. Ofiary chwyta szybko i dusi splotami ciała. W jego menu są przede wszystkim małe gryzonie, ale nie gardzi jaszczurkami, ptakami czy ptasimi jajami. Z zimowej hibernacji budzi się w kwietniu i jest aktywny do przełomu września i października.
Wąż Eskulapa to największy spośród z czterech gatunków węży występujących w Polsce, obok zaskrońca zwyczajnego, żmii zygzakowatej i gniewosza plamistego. Nie jest jadowity, ale w chwili zagrożenia może dotkliwie ukąsić, powodując ból. Gdy spotkamy to imponujące zwierzę podczas spaceru najlepiej nie podchodzić i oddalić się spokojnie, Nie należy też fotografować go z bliska. Powinna wystarczyć radość, że udało się zaobserwować na żywo tak rzadkiego węża. W Polsce wąż Eskulapa objęty jest ochroną ścisłą jako krytycznie zagrożony wyginięciem.
Wąż Eskulapa jest symbolem sztuki lekarskiej i farmacji. Dawniej „eskulapem” nazywano na medyka czy aptekarza. Swą sławę zawdzięcza Asklepiosowi, greckiemu bogu sztuki lekarskiej (w starożytnym Rzymie był czczony pod imieniem Eskulap), którego atrybutem jest laska, wokół której owinięty jest wąż.